Sprækir maðkar!

Ég er ekki mikill garðyrkjumaður en reyni þó að rækta garðinn við húsið mitt eins og hver annar meðaljón.  Fyrir nokkrum árum las ég bókin "Villigarðurinn, garðyrkjuhandbók letingjans"eftir Þorstein Úlfar Björnsson en einhverra hluta vegna fannst konunni minni passa að gefa mér þessa bók! 

Mér fannst margt skynsamlegt sem þar kom fram.  Meðal þess var að nota eiturefni gegn skorkvikindum hófsamlega, og treysta frekar á að náttúran leysi vandamálin sjálf. Í anda þessa hef ég ekki látið eitra garðinn í mörg ár og látið fugla himinsins, kóngulærnar og hvað þetta nú heitir allt saman, um að halda aftur af blaðétandi lirfum og möðkum sem ráðast með reglulegum hætti á víðinn og birkið.  Núna í hlýindunum að undanförnu hafa maðkarnir komist í mikinn ham og á skömmum tíma nöguðu þeir nánast upp til agna  það litla lauf sem var að springa út á víðinum að norðanverðu í garðinum.  Ég taldi mig gera gott ráð og blandaði boðskapnum í bók Þorsteins Úlfars saman við gamalt húsráð sem ég taldi mig muna um að það kynni að hjálpa að þvo trén sem kvikindin halda til í uppúr sápuvatni nokkrum sinnum.  Þetta gerði ég um helgina, þvoði víðinn rækilega með sápuvatni svo að hann varð skínandi hreinn. 

Um kvöldið gægðist ég undir þau fáu laufblöð sem voru eftir óetin á trjánum til að sjá hvort kvikindin væru ekki öll lömuð og helst dauð eftir þessar aðfarir mínar, í það minnsta ekki etandi sápug trén!  Það var öðru nær.  Ég hef aldrei séð annað eins samansafn af ánægðum, tandurhreinum skorkvikindum og þessum andsvítans möðkum sem gersamlega fóru hamförum á trjánum og kláruðu það litla sem eftir var af laufum á þeim.

Í gær fór ég í Garðheima og keypti eitur!