Memphis, Kóngurinn og blúsinn!

Við urðum ekki fyrir vonbrigðum með heimsóknina í Graceland.  Að vísu er þetta sannur ferðamannastaður með öllum þeim ókostum sem því fylgja en það var gaman að fara um herragarðinn hans Elvis og upplifa það hvernig hann bjó, lifði og starfaði.  Við vorum mætt kl. 09:00 í biðröð við miðasöluna og keyptum okkur inná safnið sem sett hefur verið í hóp með þjóðargersemum BNA (National Register of Historic Places ). 

Mér kom reyndar á óvart hversu "lítið" Graceland er í raun - sagt vera 13,2 ekrur (veit ekki alveg hvað það er í íslensku!) en þetta er á "besta stað" í Memphis, og stendur að sjálfsögðu við Elvis Presley Boulevard. 

Skoðunarferðin um húsið og landareignina tók hátt í fjórar klukkustundir og ég leyfi mér að vísa til þess sem ég hef áður sagt á þessum vettvangi að þeir hér í USA kunna þá list að búa til söfn. 

Ég hef í gegnum tíðina ekki verið neinn sérstakur "Elvis fan" en auðvitað hef ég raulað lögin hans, reyndar var eitt af þeim "brúðkaupsstandard" sem ég söng örugglega yfir tugum ef ekki hundruðum brúðhjóna á árum áður en ég hef ekki neina sérstaka tenginu við kónginn. 

Þetta var að mörgu leyti sérstök stund.  Maður fékk söguna alveg "beint í æð" og þar var fátt skilið undan nema ef vera skyldi að allar myndir af kónginum voru af honum "ungum, slim og fit".  Hins vegar var ekkert dregið undan þegar kom að því að lýsa því hvernig hann fór með líf sitt.

Brosið fór ekki af frú Stefaníu allan tímann enda er hún forfallinn aðdáandi kóngsins og eins og sjá má á meðfylgjandi mynd þá naut hún lífsins í tætlur.  Við Gunni stöldruðum mjög við í bílasafninu hans Elvis en hann var að sögn með  alvarlega bíladellu og ekki síður fyrir mótorhjólum og það var verulega gaman að heimsækja safnið eins og það leggur sig. 

Margt kom mér á óvart þegar lífshlaup kóngsins var rakið, sumt taldi maður sig hafa einhverja vitneskju um en annað var hreinlega ótrúlegt.  Það er skoðun þeirra hér að Elvis hafi verið þekktasti (frægasti) einstaklingur sem uppi hefur verið um dagana.  Talið er að um 1.5 milljarður manna hafi horft á hann í bíómyndum og tiltekinn tónlistaratburður hans sem sendur var út til fjölda landa hafði meira áhorf en tunglgangan hér um árið sem vakti að heimsathygli.  Elvis var flottur alla leið og í Graceland gefur að líta hinsta hvílustað hans og þar logar "eilífur" eldur og allt er blómum skreytt, auk þess sem gestir og gangandi leggja enn blóm og annað tilheyrandi á grafreit hans.

Þetta var skemmtileg heimsókn.  Við fórum svo á annan sögustað en gáfum okkur ekki tíma til að skoða hann en það var Lerraine-mótelið þar sem Martein Luther King var myrtur fyrir 40 árum síðan.  Þar hafa heimamenn reist honum minnisvarða og safn sem ber heitið The National Civil Rights Museum eins og áður hefur komið fram á þessar síðu.  Martein Luther King var skotinn til bana þar á svölunum og það verður að segja þá sögu eins og hún er að fylgismenn hans eru ekkert sérstaklega ánægðir með það hvernig minningu hans er haldið á lofti. 

Við stöldruðum ekki við á safninu enda er ráðlagður dagskammtur af söfnum skilgreindur í ferðalögum sem þessum - nefnilega eitt!   

Við lögðum því næst leið okkar niður í bæ og gengum um bláar söguslóðir, nefnilega blússins.  Okkur hafði verið ráðlagt að heimsækja Beale-street en þar er vagga þessarar tónlistarstefnu hér í borg og trúlega þar með í öllum  heiminum.  Við litum inn á Ground Zero Blues Club (sem er "systurklúbbur" Ground Zero klúbbsins í Clarksdale, en þann stað á Morgan Freeman, leikarinn frægi) og fengum þar elskulegar móttökur hjá starfsfólkinu sem leyfði okkur að litast um - þeim fannst mikið tilkoma að fá Íslendinga í heimsókn og Gunni gerði þann galdur sem hann kann bestan, nefnilega að "hilla" starfstúlkuna. Það endaði með því að við fengum boð um að fara uppá sviðið og taka í græjurnar.  Stefanía lét ekki segja sér það tvisvar og tók í trommurnar svo eftir var tekið. Við hugleiddum að koma þangað aftur þegar kvöldaði, áttum reyndar "heimboð" frá vinkonu Gunna en plönin breyttust.

Við römbuðum síðan inná frábæra "blues" búllu sem reyndar var utanhúss og þar var nú aldeilis handagangur í öskjunni.  Þar spilaði Mo Jo Queen Band með fröken Zeeno sem aðalnúmerinu.  Hún er að sjálfsögðu blökkumaður og alveg frábær söngkona og fór gersamlega á kostum.  Hún hefur gríðarlega sviðsnærveru, gekk um og setti okkur kallana í vanda þegar hún rak fyrirvaralaust hljóðnemann upp í okkur í miðju lagi og strauk okkur Gunna hátt og lágt.  Þetta var hörkukvenmaður, ekki undir 150 kg og gaf ekkert eftir hvorki í raddbeitingu, sviðsframkomu eða sexapeal.  Stefanía dró mig nauðugan viljugan út af staðnum...

Á morgun er stífur dagur hjá okkur - við keyrum lengra suður og vonandi náum við alla leið suður að New Orleans og heimsækjum Mexicoflóann og tékkum á jazzinum  þarna suðurfrá.  Ég er jafnvel með plön um að dobbla fólkið í messu eða í það minnsta á tónleika þar sem sungnir eru sálmar sem einu sinni voru kallaðir "negrasálmar" en það verður að ráðast.

Við ætlum að sjá til hversu langt við nennum að keyra á morgun en ef allt gengur eftir þá verðum við komin niður að sjó á morgun eftir að hafa verið inni í miðju landi í meira en hálfan mánuð.

Skilaboð til UHD Tinnu:  Þú rúla feitt - hafðu þína hentisemi en þú verður að passa að afi klári sig ekki alveg að djöflast með þér í kjallaranum..... love Pabbi

Athugasemdir

[Tinna UHD (IP-tala skráð) 27.6.2008 kl. 14:57]

Ohhh vááá hvað það hlýtur að vera æðislega gaman hjá ykkur. Ég passa að afi fari ekki yfirum við að hjálpa barnabarninu í íbúðarframkvæmdum, ég ræð hann bara sem verkstjóra og geri svo allt sjálf  Knús, Tinna UHD.