Wasington-eyja, Harley Davidson og Chicago

Við ókum eftir nokkuð stífri tímaáætlun frá Minneapolis til Green Bay rétt tæpa 500 km þaðan sem við tókum ferjuna til Wasington Island.  Það er mjög sérkennilegt að vera staddur í USA og stíga um borð í ferju sem ber nafnið Eyrarbakki. Hún flutti okkur út í Wasington Island sem er í Michigan-vatninu.  Það tekur um 40 mínútur að sigla þangað.  

Það var ekki laust við að ferðalöngunum hafi þótt þeir vera komnir á heimaslóðir þegar eitt fyrsta húsið sem fyrir augun ber var „Gunnarsson Kaupstaður“ og fleiri íslensk heiti mátti sjá. 

Við vorum ekki nægilega heppin með veður, það gekk á með þrumum og eldingum og í einu sjónvarpsstöðinni sem aðgengileg var í mótelinu Viking þar sem við gistum voru fluttar stöðugar óveðursfréttir.  

Wasington-eyjan er nokkuð stór um 85 ferkílómetrar að stærð, „viði vaxin milli fjalls og fjöru“ og virtist vera ósköp búsældarleg og falleg.  Við ókum um hana þvera og endilanga en það er skemmst frá því að segja að við rákumst ekki á neinn Íslending en vorum fullvissuð um það á ferjunni að flestir íbúar þar vær engu að síður af íslenskum uppruna.  Íslenski fáninn  heilsaði á einum stað.

 Við tókum daginn snemma á Wasington-eyju og fórum með fyrstu ferju kl. 07 til að vera komin til Chicago um kvöldið.  Á leiðinni stoppuðum við í Harley Davidson verksmiðjunni í  Milwaukee. Ferðalangar með mótorhjólabakteríu geta ekki sleppt slíku tækifæri.

Ekki má gleyma mjög svo árangursríkri heimsókn í verslunarmiðstöð (Outlet) á leiðinni þar sem í boði eru merkjavörur á góðu verði.  Þar komum við Gunnar sjálfum okkur mjög á óvart þegar við gjörkönnuðum herrafataverslun og áttum árangursrík viðskipti við kaupmann sem kunni sannarlega að fata upp íturvaxna herramenn frá Íslandi.  Hann hafði reyndar á orði að Gunnar líktist meira kraftlyftingamanni en sóknarpresti en Ari hafði svarað honum hreinskilnislega um það hvað pabbi hans starfaði.  Honum rataðist satt orð að munni þar blessuðum manninum.  Um mig hafði hann engin slík eftirtektarverð orð önnur en að röndótt færi mér vel enda fjárfesti ég í fallegu setti af „Björgúlfi“ !

Kúrsinn var svo settur á Chicago og eftir nokkuð strembið ferðalag og ótrúlega aksturshæfni Gunnars tékkuðum við inn á Hilton sem er algerlega „down town“ í borginni.  Hótelið er makalaust flott og næturhvíldin var kærkomin. 

Dagurinn var tekinn snemma laugardaginn 14. júní og við notuðum talsverða tíma til að skoða  Field Museum (Night at the Museum ef það skyldi hringja einhverjum bjöllum hjá einhverjum!)

Á eftir skoðuðum við Stefanía okkur örlítið um í miðbænum, fórum í Millenium Park og síðan var ekki til setunnar boðið því við áttum pantað far með krúsernum Odyssee, kvöldverður, flugeldasýning og allur pakkinn.

Skipið sigldi spöl um Michigan-vatnið, snæddur var fyrirmyndarkvöldverður og Chicago skartaði sínu fegursta í ljósaskiptunum.  Skömmu áður en skipið sigldi aftur inn í höfnina sáum við flugeldasýningu af bestu gerð. 

Eftirminnilegur dagur. Á morgun ökum við til Dubuque en þaðan gerum við út næstu daga í ævintýraferðir um Missisippi og nágrenni.

Athugasemdir

[Rafn Haraldur Sigurðsson (IP-tala skráð) 16.6.2008 kl. 19:46]

Skemmtileg grein hjá þér. Mig langar til að benda þér mótorhjóladellukallinum á Sturgis í South Dakota, í byrjun Ágúst mætast mótorhjólakappar þar í hundruð þúsunda vís og hjóla um Black Hills. Þar er mjög fallegt. Vinkona mín sem vinnur á spítala í Rapid City sem er bær  nálægt Sturgis, að í gamla daga voru flest meiðsli sem mátti tengja við hátíðina í Sturgis af völdum slagsmála. Í dag eru þau allt annars eðlis. Hátíðagestir hafa elst og nú eru helstu vandamálin allskonar hjartsjúkdómar. Góða ferð og góða skemmtun,

kveðja Rafn.

[Eiríkur Hreinn Helgason, 18.6.2008 kl. 14:46]

Takk fyrir það Rafn - þetta er áhugavert og hefði verið gaman að skoða en verður að bíða betri tíma. 

Kveðja

EHH